Dünyamizin Kanayan Yarası: Mülteciler

Details

Erstellt am Dienstag, 02. Juli 2019 10:21

Zugriffe: 1353

Günümüz dünyasında savaş, terör, doğal felaketler, açlık ve siyasi baskılar nedeniyle 75 milyon insan yurtlarını terkederek sonu belirsiz bir yolculuğa çıkmışlardır. Mültecilerin büyük bir çoğunluğu gittikleri ülkelerde ucuz işgücü olarak çalışmakta ya da mülteci kamplarında zor koşullarda; yokluk ve sefalet içinde yaşamlarını sürdürmektedir. 

   Mülteci sorununu yaratanlar; yüz yıllardır mazlum ülkelerin zenginlik kaynaklarını sömüren ve bunu sürdürmek için gittikleri her yerde etnik ve dini farklılıkları kaşıyarak iç çatışmalar çıkaran emperyalist çevreler ve onların yerli işbirlikçileridir. Batılı emperyalist ülkeler, yarattıkları mülteci sorununu çözmek yerine, verdiklerinden pay isteyen mültecileri topraklarına sokmamak ve gelmiş olanları ise bir an önce ülkelerine geri göndermek için her yolu denemektedirler. Yoksul ülkeler ise yaşadıkları büyük sıkıntılara rağmen göçmenlere kucak açmakta ve ekmeklerini paylaşmaktadır. Bugün Lübnan’da bir milyon, Türkiye’de beş milyona yakın mülteci vardır.  

   Mültecilerin bir kısmı büyük tehlikeleri göze alarak lastik botlarla, ölüm tacirlerinin kırık dökük tekne ve gemileriyle Avrupa’ya varmak umuduyla yola çıkmaktadır. Son beş yıl içinde Libya’dan İtalya’ya ulaşmak isteyen 22 bin mülteci Akdeniz’in tuzlu, köpüklü sularında can vermiştir. Avrupa limanlarına ulaşmayı başaran mülteciler ise, bulundukları gemilerde, kendilerini bir Avrupa ülkesinin kabul etmesini beklemektedir. Ne yazık ki Birleşmiş Milletler ve insanlık bu trajediye seyirci kalmaktadır.

DÜNYANIN BİR YERİNDE RAHATSIZLIK VARSA...

   Farklı kültürlerden gelen mülteciler, geldikleri ülkelerde çeşitli uyum zorlukları yaşamakta, ucuz işgücü oldukları için yerli halkta işyerini kaybetme korkusu yaratmakta ve kimi zaman güvenlik tehdidi oluşturmaktadır. Sağ popülist politikacılar bu durumu seçimlerde malzeme olarak kullandığı için Almanya, Fransa, İtalya, Avusturya, Macaristan ve Hollanda gibi Avrupa ülkelerinde ırkçılık, Müslüman ve yabancı düşmanlığı artmakta, aşırı sağ partiler giderek güç kazanmaktadır.

   Sorunun çözümü, dünyanın her tarafında barış ve istikrarın sağlanması; sömürünün son bulması, demokrasinin ve insan haklarının gerçekleşmesi, eşit ve adil bir düzenin kurulması ile mümkündür. Ancak bu şekilde herkes kendi ülkesinde barış ve mutluluk içinde yaşamlarını sürdürebilir. Bu idealin gerçekleşmesi için dünyanın mazlum, barışsever ülkeleri ve insanları elele vermek zorundadır. Geleceği gören büyük Atatürk bu konuda insanlığa yol göstermektedir: 

   “Bugün bütün dünya ulusları aşağı yukarı akraba olmuşlardır ve olmak uğraşı içindedirler. Bu bakımdan, insan bağlı bulunduğu ulusun varlığını ve mutluluğunu düşündüğü denli, bütün evren uluslarının dirlik ve gönencini düşünmeli ve kendi ulusunun mutluluğuna ne denli değer veriyorsa bütün dünya uluslarının mutluluğuna hizmet etmeye elinden geldiğince çalışmalıdır.

   ...”Dünyanın filan yerinde bir rahatsızlık varsa bana ne?” dememeliyiz. Böyle bir rahatsızlık varsa tıpkı kendi aramızda olmuş gibi onunla ilgilenmeliyiz. Olay ne denli uzak olursa olsun bu ilkeden şaşmamak gerekir. İşte bu düşünüş, insanları, ulusları ve hükümetleri bencillikten kurtarır. Bencillik kişisel olsun, ulusal olsun her zaman kötü olarak anlaşılmalıdır.

   ...Dünya yurttaşları, kıskançlık, açgözlülük ve kinden uzaklaşacak yolda eğitilmelidir.”

AVRUPA, UYGARLIK VE HÜMANİZMA

   Bundan iki yıl önce bir kafede otururken radyodan, İtalya açıklarında mültecileri taşıyan bir geminin battığını, kadın, çocuk ve gençlerden oluşan çok sayıda mültecinin boğulduğunu duyunca yüreğim sızladı. Kafenin bahçesinde kendi aralarında sohbet eden yaşlı üç Alman’a;

   “Duydunuz mu, az önce  Akdeniz’de 850 mülteci boğulmuş!..” diye seslendim.

   Onlar da mutlaka benim gibi üzülecek, olayın nedenleri hakkında kafa yoracaklardı. Üçü birden ağız birliği etmişcesine:

  “Ama bin tanesi de kıyıya çıkmıştır. Bıktık bu yabancılardan!” demesinler mi?

   Aman Tanrım!.. Ben nerede ve hangi dünyada yaşıyordum? Bir insan nasıl bu kadar duygusuz ve merhametsiz olabilirdi? Oysa bu yaşlıların da çocukları, torunları vardı. 

   Bu adamlar yaşları itibarıyla Hitler dönemini ve 2. Dünya Savaşı’nı görmüşlerdi. İşte bu kafadakiler, insanları fırınlarda yakmış, gaz odalarında zehirlemiş ve acımadan kurşuna dizmişlerdi.  Almanya’da böyle düşünen insanların sayısı gittikçe artıyordu. 

   Avrupa, uygarlık, hümanizma mı dediniz?

 Bahattin Gemici

Ata Atun yazdı: Kabullenmeden kabul etmiş gibi gözükmek

Details

Erstellt am Freitag, 04. Mai 2018 06:15

Zugriffe: 4821

Rum lider Anastasiadis’in gerçekte oynadığı oyun bu.

Devam: Ata Atun yazdı: Kabullenmeden kabul etmiş gibi gözükmek

AB çöküyor mu?

Details

Erstellt am Mittwoch, 29. Mai 2019 08:43

Zugriffe: 2133

Temellerinin atıldığından bu yana Avrupa ülkeleri arasında sağlanan birliğin çökeceği tartışmaları gündemi sürekli meşgul etti.

Devam: AB çöküyor mu?

Ali Kılıçarslan yazdı; Geleceğimizi nasıl inşa edeceğiz?

Details

Erstellt am Donnerstag, 29. Juni 2017 09:04

Zugriffe: 6800

Almanya’da 56. yılımızı geride bırakıyoruz. 56 yıllık göç(menlik) tarihimiz, aynı zamanda göçmenlikten yerleşik hayata geçiş sürecidir.

Bu süreç nasıl devam ediyor? Bu sürecin geleceğimiz açısından sağlıklı bir şekilde devam ettiğini söyleyebilir miyiz?

Özellikle son yıllarda yaşadığımız gelişmelerin ışığında 56 yıllık göç(menlik) tarihimizin kısa bir analinizi yaptığımızda, aklımıza ilk şu sorular geliyor:

Yerleşik hayata geçebildik mi? Bir başka deyişle artık buralı, Almanyalı olabildik mi?

Roller üstlendiğimiz toplumun bütün katmanlarında sorumluluğumuz kadar söz hakkımız da var mı?

İçinde yaşadığımız çok kültürlü toplumda ne kadar etkili olabiliyoruz?

Etkinliklerimiz, ömür tükettiğimiz topluma artı değer katıyor ve etkili olmamızı sağlıyor mu?

Almanya’da her alanda toplumsal bir dönüşüm süreci yaşıyoruz. Ancak göç(menlik)le dönüşen toplumu yönlendirerek ortak geleceğimizin inşasına yeterince katkıda bulunabiliyor muyuz?

 “Çok kültürlü toplum öldü” ve “İslam, Almanya’ya ait değil” tezlerini savunanlara karşı kendi inanç, medeniyet ve insan tasavvurumuzun ve farklılıklarla binlerce yıllık birlikte yaşama kültür ve ahlakımızın ışığında, içinde yaşadığımız toplumun gerçeklerini dikkate alarak yeni bir reçete sunabiliyor muyuz?

Her göçten sonra yeni bir medeniyet doğar. Öyleyse; Almanya’da yeniden doğan ve bu ülkenin hayat şartlarında yeşererek şekillenen bu medeniyete rengimizi verebiliyor muyuz?

Bu ve benzeri soruların hepsine, ne yazık ki, “evet” cevabı verebilmemiz mümkün değil. Çünkü; henüz tam anlamıyla yerleşik hayata geçtiğimiz ve yerlileşmenin gereklerini yerine getirdiğimiz, toplumumuzun temel yapısını oluşturan dini, kültürel ve sosyal, kısaca bütün alanlarda kurumsallaştığımız söylenemez!

Çünkü; hâlâ büyük bir kısmımızın sadece bedeni Almanya’da, fakat aklı fikri hep Türkiye’de...

İşte bu yüzden, yaşadığımız ülkenin toplumsal gerçekliklerine göre yeni stratejiler belirleyemiyoruz. Çok kültürlü, çok dinli ve çok dilli toplum yapısının kurumsallaşması, birlikte yaşama kültürünün geliştirilmesi ve yaygınlaştırılması, hızla dijitalleşen bir dünyada/ülkede ortak geleceğimizin inşası için çağdaş ve uygulanabilir yeni fikirler üretemiyoruz. Kısaca; yeni bir gelecek kurarken öncelikle nelere önem vereceğimizi henüz tam olarak bilmiyoruz! Karşılaştığımız engellerin üstesinden gelebilmek için yeni yöntemler geliştiremiyoruz.

Çünkü; bu ülkede yüksek öğrenim görmüş, hatta doktorasını yapmış akademisyenlerimizin, düşünürlerimizin, bilim insanlarımızın, sanatçılarımızın, sporcularımızın, girişimcilerimizin, şair, yazar ve çizerlerimizin bilgi ve deneyimlerinden yararlanamıyor, ortak gayeler için ortak hareket edemiyoruz!

Mevcut örgütlenmeler de ihtiyaçların karşılanmasında başarısız kalıyor ve artık günümüz ihtiyaçlarına cevap veremiyorlar. Hâlâ kitle kuruluşları tam anlamıyla sivilleşememiş ve çatı kuruluşları da dahil, kısmen Almanya’da devlet mekanizmasını, çok kültürlü toplum yapısını ve psikolojisini, yani Almanya’yı tanımayan, diline ve mantalitesine hakim olmayanlar tarafından yönetiliyor. Başta genç kızlar ve kadınlar olmak üzere yüksek öğrenim gençliği ve özellikle akademisyenler, kısaca toplumumuzun geleceğine yön verecek potansiyele sahip eğitimli nesiller, çoğu cami ve derneklerde kendilerine yer bulamıyorlar. Bu şartlarda, elbette yarınlara yönelik misyon ve vizyon belirlemek, geleceği inşa etmek mümkün olamaz.

Geleceğimiz açısından hayati derecede önem taşıyan bu acı gerçek bilindiği ve farklı ortamlarda sürekli dile getirildiği halde, bu konuda hâlâ bir değişim sinyali dahi verilmiyorsa, başımıza gelecekleri öngörebilmek için kâhin olmaya gerek yok: Yıllar sonra yine aynı sorunları konuşuruz. Dulles, tam bu soruna işaret ediyor: “Başarılı bir kuruluşun göstergesi, problemlerin olup olmadığı değil, problemlerin geçen senekilerin aynısı olup olmadığıdır.” 

Bunca yaşanan acı tecrübelerden sonra gerçekten buralı olmak istiyorsak, her şeyden önce, hem bedenen hem de aklen ve zihnen burada olmalıyız. Aklen ve zihnen burada olmadığımız sürece, yani yerlileşmeden bu ülkede ortak geleceğimizi inşa edemeyiz. En önemlisi, varolma mücadelesini sürdüremeyiz.

Anavatanımız Türkiye ile gönül ve kültür bağlarımızı koparmadan, kültürel ve dini değerlerimizi yaşayarak yerlileşebilir ve ortak geleceğimizi kurabiliriz.

İnanınız; bunu başarabiliriz. Yeter ki gönülden isteyelim ve gayret edelim!

Ses Gazetesi, Haziran-Temmuz 2017, Sayı: 2, Yıl 1 (26.06.2017